متن زیر سوال پایان ترم درس آیین زندگی بچه های دانشکده پرستاری بود . با این که انتظار چندانی نداشتم ولی جواب های قشنگی دادند که بعضا به ذهن خودم هم نمی رسید . اگر فرصت شد چند تا از پاسخ ها را تایپ کرده میگذارم توی وبلاگ .

  مساله زیر را از  پنج دیدگاه خود گروی ، دیگر گروی ، نتیجه  گروی ، وظیفه گروی و فضیلت گروی بررسی کرده واستدلال های موجود درآن را مورد بررسی قرار دهید . همچنین نقد خود را درباره هر یک از عناصر داستان(  مثل استاد ، دانشجویان معترض ، دانشجویانی که معترض نبوده اند . مسئول آموزش ) و حالات و وضعیت های مختلف و نظرات آن ها، مستدلا بیان نمایید . 

استادی با دانشجویان خود چنین قرار میگذارد که در جلسه بعد ، امتحان میان ترم برگزار کند . استاد سوالات را طرح و تکثیر نموده وبه دانشگاه وارد میشود . چند دانشجو از وی تقاضای عدم برگزاری امتحان را می نمایند . استاد بیان می دارد که چون از قبل قرار گزارده شده ، امتحان برگزار می شود . چرا که در صورت برگزار نشدن حق دانشجویانی که زحمت کشیده ودرس خوانده اند ، ضایع می شود . دانشجویان معترض اعلام می دارند که همه دانشجویان نسبت به عدم برگزاری امتحان رضایت دارند . استاد می گوید شاید آن ها رضایت باطنی نداشته وتحت تاثیر جمع ویا برای این که مورد سرزنش دیگران واقع نشوند ، اعلام رضایت نموده اند . با این وجود هیچ یک از دانشجویان در جلسه امتحان حاضر نمی شوند . استاد در بخش آموزش دانشکده حاضر می شود  . نماینده دانشجویان نیز می آید و صراحتا به استاد اعلام می دارد که شما از قبل درباره برگزاری امتحان هیچ گونه اطلاعی به ما نداده اید . استاد شدیدا ناراحت شده وتصمیم می گیرد درس دانشجوی مذکور را حذف کند . چرا که به وی نسبت دروغگویی داده شده است . وی تصمیم خود را به اطلاع دانشجوی مذکور می رساند . دانشجو بیان می دارد که استاد حق ندارد به خاطر این که ناراحت شده درس وی را حذف کند زیرا تنها عاملی که استاد بر اساس آن مجاز به حذف درس است غیبت غیر موجه است نه عوامل دیگری که باعث ناراحتی استاد می شود . در ادامه استاد به جلسه امتحان می رود و منتظر دانشجویان می شود . مسئول آموزش به کلاس رفته و دانشجویان را تهدید می نماید که در صورت عدم حضور در امتحان ، نمره میان ترم همه آن ها صفر منظور خواهد شد . دانشجویان مطرح می نمایند که مساله مذکور بین آن ها و استادشان هست و ربطی به آموزش ندارد . مسئول آموزش نیز کلاس را ترک می کند . دانشجویان با اظهارت مسئول آموزش به تردید افتاده اند . عده ای می گویند که در جلسه امتحان حاضر شویم . عده ای دیگری بیان می دارند که در صورت حضور در امتحان، دیگر به هیچ وجه در طول مدت تحصیل نمی توانیم حرف خود را به کرسی بنشانیم و باید هر گونه حرف زوری که از طرف دانشگاه یا اساتید به ما تحمیل می شود را بپذیریم . بدین خاطر بهتر است در جلسه حاضر نشویم . عده ای دیگر نیز معتقدند که باید جلو این ضرری که فعلا با آن مواجه هستیم را بگیریم ودر جلسه امتحان حاضر شویم . در نهایت همه دانشجویان در جلسه امتحان حاضر می شوند .  استاد پس از برگزاری امتحان واعلام نمرات ، می گوید که کسانی که در امتحان میان ترم نمره مطلوبی نیاورده اند ، می توانند در پایان ترم امتحان خود را تکرار کنند . دانشجویانی که نمره خوبی آورده اند معترض می شوند که این کار استاد به معنای تضییع حقوق کسانی است که زحمت کشیده و درس خوانده و از امتحان میان ترم نمره خوبی آورده اند . عده ای دیگر نیز می گویند که هرچند خودشان نمره خوبی گرفته اند اما با برگزاری امتحان مجدد برای دوستانشان مخالفتی ندارند .

.......................................................................................

مخفی نماند که  این ماجرا بالای 70 درصدش واقعی هست وبین من وهمین بچه ها پیش اومده بود !!!

دراخلاق فضیلت محور یکی از بحث های مهم ، ایثار و عدالت و رابطه و جایگاه آنها و به طور عمیق تر ، اصلی و پایه ای بودن این دو می باشد . به عبارت دیگر این بحث مطرح است که یک نظام اخلاقی باید مبتنی بر ایثار باشد یا عدالت ؟ بر اساس کدام یک از این دو می توان یک نظام اخلاقی برتر و بهتر بنا نمود ؟ کدام یک از این دو با خصایل بشری سازگار تر بوده و به تحقق ارزش های یک نظام اخلاقی کمک بیشتری می نماید ؟ فارغ از فلاسفه اخلاق ، ادیان نیز در اخلاق مورد نظر خود بر یکی از این دو اصل تاکید کرده اند .مثلا دین مسیحیت و دائو بر ایثار و یهودیت وکنفسیوس بر عدالت تاکید ورزیده اند .درباره نظر اسلام نیز معمولا چنین مطرح می شود که اسلام آیینی عدالت محور است و مخصوصا در حیطه فقه و حقوق بر عدالت تاکید گسترده ای دارد .اما شاید در اسلام این مساله تفصیل بیشتری داشته باشد بدین صورت که عدالت مبنای اخلاق عوام و اکثریت مردم و ایثار مبنای اخلاق خواص و اقلیت مقرب باشد.بدین گونه که خواص جامعه اسلامی نه تنها از حقی بیش از سایر مردم برخوردار نیستند بلکه درمورد حق خودشان باید گذشت کرده و ایثار نمایند .مصادیق این امردر میان بزرگان ما بسیار به چشم می آید .از علی (علیه السلام ) که طعام خود را از تهیدستان جامعه نیز فروتر قرار داده بود تا حسین پسرش که در راه تحقق جامعه مدنی و بازگشت به سیره نبوی از حیات خود وعزیزان ـ که طبیعی ترین حق آدمی است ـ چشم پوشی نمود . به نظر می رسد در نظام اخلاقی اسلام، گذر از حق خویش و از اخلاق عدالت به ایثار و دیگر گروی ¹ دریچه ای است برای گذر از عوام بودن و وارد حیطه خواص شدن . راهی که به هیچ وجه مسدود نمی باشد .